Farah - I Bentrovati

Farah kwam in de herfst van 2000 bij ons. Ze is een volbloed Arabiertje. De geschiedenis van Farah is heel bijzonder :
Een Nederlandse monteur die al een aantal jaren in Jeddah, Saudi Arabie was gestationeerd was gek op katten en hij zorgde voor de zwerfkatten uit de buurt. Op een dag kreeg hij van zijn bedrijf te horen dat hij zou worden overgeplaatst naar Thailand. Hij kon zes katten meenemen; de anderen -hij zorgde inmiddels voor zo'n 60 katten!- zouden in Jeddah moeten blijven.

Wij lazen over het wel en wee van de Arabische katten in de krant en in een van onze katten-bladen. We lazen over deze moedige man die al zijn spaargeld had opgegeven om een paar mottige katten te redden en hoe hij probeerde om een goed tehuis voor ze te vinden.

Zodoende reden we in oktober 2000 naar Lauwerszijl en zochten een Arabisch kitten uit. Het was een prachtig fel ding met een pezig lichaam en grote oren.
We dachten dat het een mannetje was en noemden hem Ramses; toen het mannetje na drie weken zo krols als een toeter werd en een vrouwtje bleek te zijn noemden we haar: Farah.

Farah is anders dan de andere katten. Ze is bijzonder pienter en veeleisend. Ze mauwt bij alles wat ze doet en ze wil voortdurend op je schoot zitten. Ze wil voortdurend aandacht, op het irritante af. Farah is altijd bij je in de buurt en vindt het heerlijk om geaaid te worden. Deze kat is echt een aandachtjunkie.
Wat eten betreft is ze nog een grotere vreetzak dan het Vuilnisvat en ze eet alles ... en dan bedoel ik ook echt ALLES. Een bevroren frietje? Geen probleem. Een beetje prut in het gootsteenputje? Verrukkelijk! Farah probeert alles uit dat er maar enigszins eetbaar uit ziet. Ze is echter ook een erg bange en zenuwachtige kat: bij het minste geringste schrikt ze op en schiet onder een kast.

Aangezien katten daar als ongedierte worden beschouwd en worden uitgeroeid zoals ratten in Europa was hij bang dat zijn katten het niet zouden overleven na zijn vertrek.
Hij besloot daarom al zijn spaargeld op te nemen en de katten naar Nederland te sturen. Alle benodigde reispapieren en de vliegtickets maakten echter snel een einde aan zijn spaargeld en het lukte hem slechts om een vijftiental katten weg te sturen.
Hij gaf echter niet op en vroeg een Nederlandse kattenstichting om hulp. Deze stichting slaagde erin om genoeg sponsors te krijgen om het resterende aantal katten naar Nederland te kunnen versturen.

Een aantal van de Arabische katten bleek zwanger te zijn en ze waren bevallen toen ze eenmaal in Nederland waren gearriveerd.
Het opvangcentrum van de kattenstichting zat dus bomvol en ze waren naarstig op zoek naar mensen die een Arabische kat of kitten in huis wilden nemen. Toen we dit lazen hoefden we niet lang na te denken. We hadden al zes katten; zou eentje meer dan nog uitmaken? We dachten van niet.